قبل از ورود به بحث باید به دو نکته اشاره شود. نخست این که امید است منظور ایشان از نظارت بر مدیران این باشد که بحث نظارت تنها به دستگاه های نظارتی ختم نمی شود بلکه می تواند دامنه ی گسترده تری یافته و نظارت رسانه ها و اصحاب فرهنگ را نیز شامل شود. بر این اساس خوانندگان محترم، متن حاضر را نوعی نظارت رسانه ای جهت ارزیابی عملکرد سازمان تبلیغات اسلامی در حوزه سینما تلقی نمایند.
دوم این که اگر قرار باشد ارزیابی درستی از فعالیت ایشان ارائه شود لاجرم باید ملاک های لازم برای این ارزیابی را در اختیار داشته باشیم. آقای خاموشی ملاک بسیار ارزشمندی را برای ارزیابی فعالیت مدیران کشور ارائه می نمایند پس این اجازه را خواهیم داشت تا جمله حکیمانه« آزمون و خطا در بحث بیت المال جایی ندارد» را به عنوان محکی برای عملکرد آقای دکتر خاموشی به کار گیریم. اما نباید تنها به این محک ارزیابی اکتفا نمود از این رو نظر مقام معظم رهبری را در ارتباط با حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی به عنوان ملاکی دیگر مورد توجه قرار می دهیم. معظم له می فرمایند:« حوزه هنری باید به عنوان یک پایگاه همیشه حزب اللهی بماند و در کار نفوذ ارزشها و معارف دینی در بدنه هنر از همه جلوتر باشد.»
قبل از ورود به بحث اصلی لازم است به نکته ی مهمی اشاره شود. با توجه به شناختی که از تولید فیلم در حوزه هنری دارم به جرات می توان گفت تقریبا همه فیلم های حوزه هنری با حمایت و موافقت ایشان تولید می شود، از این رو موفقیت یا عدم موفقیت تولید فیلم در حوزه هنری بیش از هرکس دیگری متوجه آقای خاموشی خواهد بود. به عبارتی کارنامه تولید فیلم در حوزه هنری کارنامه رئیس سازمان تبلیغات اسلامی نیز هست.
فیلم سینمایی «یه حبه قند» با برآورد هشتصد و پنجاه میلیونی برای ۷۵ درصد فیلم در حوزه به تصویب می رسد. این فیلم با هزینه ای حدود یک میلیارد و چهار صد میلیونی آماده نمایش می شود. آقای میر کریمی پس از پایان فیلم در اولین اکران خصوصی اش که اتفاقا آقای خاموشی نیز در آن شب حضور دارند، فیلم «یه حبه قند» را ایرانی ترین فیلم سینمای ایران قلمداد می کنند. بعید می دانم منظور کارگردان محترم از این توصیف، شکل و قالب بیانی آن باشد، بلکه منظور ایشان قطعامعطوف به موضوع و مضمون این فیلم است. با این وصف با عنایت به بودجه محدود حوزه هنری در تولید فیلم بر اساس کدام اولویت سازمان تبلیغات اسلامی، اقدام به تولید آن شده است؟ آیا اولویت تولید – نه برای سازمان تبلیغات اسلامی- بلکه برای رئیس آن، ساخت ایرانی ترین فیلم سینمایی ایران است یا اسلامی ترین آن؟ نگاهی به تولیدات سال های اخیر حوزه هنری گواه آن است که اکثر تولیدات این نهاد اسلامی نه تنها نمی تواند نقشی در نفوذ ارزشها و معارف دینی در بدنه هنر کشور داشته باشد، بلکه متاسفانه نمی تواند حتی نشانگر تولید فیلم در یک پایگاه حزب اللهی باشد. چنانچه روزی نهاد های نظارتی بر اساس انتظارات رهبری تولیدات سینمایی حوزه هنری را مورد سنجش قرار دهد، بی شک کارنامه تولیدات سینمایی حوزه هنری یا به عبارت درست تر کارنامه رئیس سازمان تبلیغات اسلامی مطلقا درخشان نخواهد بود.
تنوع موضوعی فیلم های تولید شده با درون مایه های متکثر که نسبت چندانی با سیاست های مصوب سازمان تبلیغات و حوزه هنری ندارد، کمبود تولید فیلم هایی با مضامین دینی و انقلابی در کارنامه حوزه هنری، حضور سینماگرانی که باور چندانی به آرمان های انقلاب اسلامی ندارند، خرید فیلم پس از تولید آن که گواه بیلان کار است و متاسفانه تصویب تولیدات سینمایی در لابی های خصوصی، توسط تهیه کنندگان و کارگردانان بدون توجه به نظر کارشناسان دلسوز که بعضا شائبه سیاسی کاری نیز در آن دیده می شود، همه مبین آن است که چیزی به نام مدیریت فرهنگی در تولیدات سینمایی حوزه هنری وجود ندارد. از این روست که پس از گذشت سه ده تولید درحوزه هنری، متاسفانه تلاشی برای تحقق سینمایی مبتنی بر اندیشه های اسلامی مشاهده نمی شود. همین که چنین تلاشی در تولیدات حوزه دیده نمی شود می تواند دلیلی برای عدم موفقیت کارنامه حوزه هنری و آقای دکتر خاموشی باشد.
